Uginam się pod ciężarem własnej wyobraźni,
zamazane obrazki.
Kiedyś wyraźne , dzisiaj zapomniane.
Nigdy nie spełnione marzenia,
piękne historie bez zakończenia,
tego szczęśliwego,gdzie wszyscy żyją długo i szczęśliwie.
Nie przywróce już do życia
fantastycznych istot upchniętych gdzieś w pod świadomości.
Potwory stworzone przez wiatr ocierający się o szybę.
Ciemne kąty pokoju łypiące złośliwie w moją stronę.
Obrazy wyobraźni.
One nie powrócą już do dorosłe głowy,
one należą do innego, tego pięknego, kolorowego...
dziecięcego świata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz