Ostatni

Zasypiam,
znikam...
w błędach własnej pod świadomości.
Nie dokończone wiersze, rozsypane...
ostatnim gestem rąk.
Splamione łzami śmierci,
co z opuszczoną głową patrzy jak kolejne
istnienie do piekieł wchodzi - na zawsze.
Krzyczę! Głosem co z gardła wydobyć się nie może,
a więc milczę...

Ile może być krzyku w milczeniu?

Ostatnie wyznania błądzące po głowie,

już ich nie wypowiem.

A tak chciałabym usłyszeć Cię jeszcze raz,

przed śmiercią z tabletki,

spojrzeć w bursztynowe oczy,

raz ostatni,

na zawsze.